Çalıştığım Almanca Fiiller (1-100)

1) fühlen: hissetmek
2) kommen: gelmek
3) biegen: bükmek, eğmek
4) denken: düşünmek
5) warten: beklemek
6) wetten: bahse girmek
7) stehen: ayakta durmak, ayakta beklemek
8) vermissen: özlemek
9) wissen: bilmek
10) hören: duymak
11) sehen: görmek
12) lassen: vazgeçmek
13) rennen: koşmak
14) hämmern: (tak tak) vurmak (kapı, çivi, vs.)
15) aufschließen: kilidini açmak, kilitli birşeyi açmak
16) stürmen: koşarak fırtına gibi yapmak (girmek, çıkmak, ...)
17) bleiben: kalmak
18) lauschen: kulak kesilmek
19) erwarten: ummak
20) herunterkommen: aşağı inmek
21) rufen: çağırmak, seslenmek
22) liegen: yatmak
23) fürchten: korkmak
24) reden: konuşmak
25) erklären: açıklamak
26) freuen: sevinmek
27) seufzen: iç geçirmek
28) sagen: söylemek
29) lachen: gülmek
30) klingen: (gibi) ses yapmak
31) gebären: doğurmak
32) leben: yaşamak
33) entstehen: gerçekleşmek, meydana gelmek
34) rauchen: sigara içmek, duman çıkarmak
35) ersticken: havasızlıktan boğulmak

Çalıştığım Almanca İsimler (1-100)

1) das Bett (çoğul: die Betten): yatak

2) der Zeitunterschied (çoğul: die Zeitunterschiede): zaman farkı

3) die Angst (çoğul: die Ängste): korku, endişe

4) der Grund (çoğul: die Gründe): sebep, neden

5) der Wecker (çoğul: die Wecker): çalar saat

6) das Tagebuch (çoğul: die Tagebücher): günlük, hatıra defteri
7) der Satz (çoğul: die Sätze): cümle
8) die Sorge (çoğul: die Sorgen): endişe
9) der Flughafen (çoğul: die Flughäfen): havaalanı
10) die Vorahnung (çoğul: die Vorahnungen): önsezi
11) die Straße (çoğul: die Straßen): sokak, cadde
12) das Haus (çoğul: die Häuser): ev
13) die Veranda (çoğul: die Verandan): sundurma
14) das Gefühl (çoğul: die Gefühle): duygu, his
15) die Stufe (çoğul: die Stufen): basamak
16) die Tür (çoğul: die Türen): kapı
17) der Flur (çoğul: die Flure): koridor, antire
18) der Moment (çoğul: die Momente): an
19) die Treppe (çoğul: die Treppen): merdivenler, basamaklar
20) das Wohnzimmer (çoğul: die Wohnzimmer): oturma odası
21) der Knall (çoğul: die Knalle): pat sesi
22) der Koffer (çoğul: die Koffer): bavul
23) das Leben (çoğul: die Leben): hayat
24) die Lüge (çoğul: die Lügen): yalan
25) das Zimmer (çoğul: die Zimmer): oda
26) der Brandfleck (çoğul: die Brandflecke): yanık izi
27) das Dielenbrett (çoğul: die Dielenbretter): zemin döşemesi
28) die Zigarette (çoğul: die Zigaretten): sigara

Hz. İsa Notları - 15

(Bu notun öncesini okumak için tıklayınız: Hz. İsa Notları - 14)

Malaki, Hz. İsa'dan Başka Kimdi!

Yahudilerin geleneksel rivâyetler derlemesi Talmud'da, İsrailoğullarına gelen peygamberlerin sonuncusunun Hagay, Zekeriya ve Malaki olduğu geçer. Peki Malaki kimdi?

Yukarıda adı zikredilen Zekeriya Peygamber, Hazret-i Yahyâ'nın babası olan Zekeriyâ 'alâ nebiyyinâ ve aleyhisselâm.

Yahudilerin "rabbi" olarak nitelendirdikleri hahamların Yahudi hukuku ile ilgili öğretilerinden oluşan bir koleksiyon olan Talmud'da târihin gölgede kalmış hakîkatlerine ışık tutacak ipuçları var. Allâh-u Teâlâ, Ehl-i Kitap'ın dinî kaynakları ile ilgili Mâide sûresinin 48. âyetinin başında şöyle buyuruyor:

"(Ey Rasûlüm!) Sana da, Kitap’tan kendinden önce indirilenleri (aslî halleri, halâ ihtiva ettikleri gerçekler ve İlâhî kaynakları itibariyle) tasdik edici ve onlar üzerinde gözetleyici, denetleyici ve onların gerçek niteliklerini ortaya koyucu, ayrıca gerçeğin ta kendisi olarak ve indirilişi esnasında kendisine hiçbir şüphe ve bâtıl karışmayacak şekilde (bu) Kitabı indirdik. O halde, mü’minler (ve müracaatlarını kabulle davalarına bakma yolunu seçtiğin Kitap Ehli’nden insanlar) arasında Allah’ın indirdiğiyle hükmet ve artık sana gerçeğin ta kendisi gelmiş olduğuna göre onların keyiflerine ve arzularına uyma. (Tarih sürecinde kendilerine ayrı rasûl gelen ve Kitap verilen) her bir ümmet için, günlük hayatlarında üzerinde yürüyecekleri ve saadete götüren apaçık bir yol (Şeriat) ve onun dayandığı değişmez temel esaslardan oluşan bir ana cadde (Minhac) tayin buyurduk. Eğer Allah dilemiş olsaydı, hepinizi (tarih boyu aynı Şeriat üzerinde) tek bir ümmet kılardı (ve aynı hayat şartlarında kalırdınız); fakat O (sizi, değişik ve gelişen şartlarda ilmî tekâmül kanununa tâbi tutarak,) her birinizi kendisine verdiği (Kitap’la) imtihan etmek için böyle ümmetlere ayırdı. Öyleyse (ey mü’minler), durmayın, hayırlı işlerde birbirinizle yarışın. Neticede Allah’adır hepinizin dönüşü ve O, (nefsaniyete kapılarak) ihtilâf edegeldiğiniz bütün hususları size tek tek bildirecek ve bu hususlarda aranızdaki hükmünü verecektir." ¹

Âyette, İslâm'ın kutsal kitabının, öteki kutsal kitaplar için bâzı durumlarda doğrulayıcı bâzı durumlarda da denetleyici olduğunu öğreniyoruz. Başlıca Eski Ahit (Tanah) ve Yeni Ahit, daha sonra Talmud ve daha birçok Ehl-i Kitap kaynağının içinde hem doğrular ve hem de yanlışlar var, Kur'ân-ı Kerîm, doğru bilgiler için doğrulayıcı görevi görürken, yanlış bilgiler için denetleyici görevi görüyor.

İsrailoğullarının Son Peygamberi

İsrailoğullarının son peygamberleri, Yahudilerin sözlü geleneği Talmud'un Sota kitabında ifade edildiğine göre Haggay, Zekeriya ve Malaki idi. İslami kaynaklara göre ise İsrailoğullarının son üç peygamberi Hz. Zekeriya, Hz. Yahya ve Hz. İsa aleyhimüsselam idi.

Talmud'da şöyle rivayet edilir:

"Haggay, Zekeriya ve Malaki vefat ettiğinde, Ruhu'l-Kudüs İsrail'den ayrıldı (yâni İsrailoğullarına vahyin inmesi sona erdi)" ²

İslâm'a göre ise Hz. İsa aleyhisselâm İsrailoğullarının son peygamberidir. Allâh-u Teâlâ, Kur'ân'da şöyle buyuruyor:

"Sonra, o rasûl ve peygamberlerin izleri ardınca daha başka rasûllerimizi gönderdik ve nihayet Meryem oğlu İsa’yı gönderip, kendisine İncil’i verdik ve O’na uyanların kalblerine şefkat ve merhamet yerleştirdik. Uydurdukları ruhbanlığı ise Biz onlara farz kılmadık, ama bizzat kendileri Allah’ın rızasını kazanma arzusuyla onu icat ettiler; ne var ki, ona gerektiği şekilde riayet de etmediler. İçlerinde hakkıyla iman etmiş olanlara elbette mükâfatlarını veririz. Fakat onların çoğu da yoldan çıkmış kimselerdir." ³

	Yahudiliğin Kaynaklarına Göre	İslamiyetin  Kaynaklarına Göre
İsrailoğullarının  Son Peygamberi	Malaki	Meryem oğlu İsa
İsrailoğullarının  Son Üç Peygamberi	Haggay,  Zekeriya bin Berahya, Malaki	Zekeriya bin Berahya,  Yahya,  Meryem oğlu İsa

Netice

Hz. İsa'yı ala nebiyyina ve aleyhisselam tarihten silmek isteyen Yahudiler, bu amaçlarına ulaşmak için Roma İmparatorluğu zamanında bir İsa Miti ürettiler. Bu efsaneye göre, Hz. İsa ala nebiyyina ve aleyhisselam, İmparator Ogüst (Augustus) zamanında dünyâyâ gelmişti ve Pontius Pilatus denilen vâlinin Yehuda'yı idare ettiği zamanda risalet görevini yerine getirmişti. 

Dipnotlar

1) Kur'ân-ı Kerîm, Mâide, 48
2) Talmud, Sota, 48b

3) Kur'ân-ı Kerîm, Hadid, 27

Hz. İsa Notları - 14

(Bu notun öncesini okumak için tıklayınız: Hz. İsa Notları - 13)

Galatyalılarda Verilen Gizli Haber

Pavlus'un Galatyalılar'da hatırlattığı bir bilgi:

"Demek istiyorum ki, vâris, her şeyin efendisi olduğu hâlde, çocukluğu boyunca köleden farkı yoktur; fakat babasının tâyin ettiği vakit gelinceye kadar o vasîlerin ve yöneticilerin koruması altındadır." ¹

Galatyalılar mektubunu bütün hâlinde okuduğunuzda, bu cümlede geleceği haber verilen vârisin Hazret-i İsa bin Meryem 'alâ nebiyyina ve aleyhisselam olduğu fikri insanı etkisi altına alır. Halbuki, burada bahsedilen "her şeyin efendisi olan vâris" Peygamber Efendimiz Hazret-i Muhammed'dir aleyhissalâtu vesselâm. 

Yukarıda Pavlus'un bahsettiği "çocukluğunda köleden farkı olmayan kişi", Abdulmuttalib'dir. Onun isminin anlamı "Muttalib'in kölesi"dir. Peygamber Efendimizin dedesinin babası olan Muttalib, oğlunu Mekke'ye getirdiğinde herkes onu, Muttalib'in kölesi zannettiği için, halk dilindeki adı "Muttalib'in kölesi" anlamında Abdûlmuttalib olarak kaldı. Peygamber Efendimiz, Hakîkat-i Muhammediye nûrunun hakikî vârisiydi. Bu nur, babası Abdullah dünyâya gelmeden önce Abdulmuttalib'in alnındaydı. Dolayısıyla, emânetin vârisi de o sırada "çocukluğunda köleden farkı olmayan" kişiydi, tâ ki hakikî vâris olan kişi, Hazret-i Muhammed aleyhissalâtu vesselâm dünyayâ gelinceye kadar. Dolayısıyla, Pavlus'un bâzı sözlerinde, kandırmak istediği avam İseviler için aldatıcı anlamlar varken, Pavlus'un misyonu olan İseviliğin tahrif edilerek Hıristiyanlığa dönüştürülmesi görevi hakkında bilgisi olan bütün Yahudi ve kripto-Yahudi bilginleri aslında onun neden bahsettiğini anlayabileceklerdi. Allâh-u Teâlâ o Yahudi bilginlerinin neslinden gelen ve Peygamber Efendimizin muasırı olan Yahudi bilginleri hakkında şöyle buyuruyor:

الَّذِينَ آتَيْنَاهُمُ الْكِتَابَ يَعْرِفُونَهُ كَمَا يَعْرِفُونَ أَبْنَاءهُمُ الَّذِينَ خَسِرُواْ أَنفُسَهُمْ فَهُمْ لاَ يُؤْمِنُونَ  ⁴

"Kendilerine Kitap verilenler, öz oğullarından nasıl şüphe etmeyip onları tanırlarsa, (Allah Rasûlü’nü bütün peygamberlik alâmetleriyle) aynı kesinlikte tanırlar. Fakat (buna rağmen, nefislerine ve nefsanîliklerine mağlûp olarak bu gerçeği gizleyen ve böylece) kendilerini en büyük ziyana uğratanlardır ki, işte onlar iman etmezler." ³

"...babasının tâyin ettiği vakit gelinceye kadar o vasîlerin ve yöneticilerin koruması altındadır." sözünden anlaşılan, Peygamber Efendimizin yetimliğidir. Peygamber Efendimiz aleyhissalâtu vesselâm dünyâya gelmeden yaklaşık altı ay önce babası Abdullah vefât etti. Altı yaşına geldiğinde de vâlidesi Âmine vefât etti. O günden sonra Nebîler Serveri risâlet göreviyle görevlendirilene kadar akrabâlarının ve onu seven insanların koruması altında hayâtını devâm ettirdi. Burada bahsedilen "...babasının tâyin ettiği vakit" ibâresindeki baba, Allah-u Teâla hakkında Ehl-i Kitap'ın muharref bir itikadından kaynaklanıyor. O'nun bütün mahlûkatın yaratıcısı oluşunu, itikadlarında, O'nun bütün mahlukatın babası olmakla eşanlamlı hâle getirmişler.

Yahudiler, Peygamber Efendimiz ile ilgili bilgileri, Peygamber Efendimizin Araplardan mı yoksa İsrailoğullarından mı zuhur edeceğinden emin olmak istedikleri için, O, Arap kavmi içinden zuhur edip risâlet görevini yapıncaya kadar sakladılar. Ancak, O zuhur ettikten sonra artık O'nun İsrailoğullarından olmadığından emin olunca düşmanlık bayrağını açtılar ve O'nunla ilgili ellerindeki bilgileri yok ettiler veyâ bir kısmını şifreli, kendilerinden başkasının kolayca anlayamayacağı hâle getirdiler, bir kısmını da gizlediler. Onunla ilgili ne kadar ayrıntılı bilgilere sahip olduklarını Pavlus'un bu sözünden yola çıkarak da anlayabiliriz. Çünkü yukarıda zikredilen, ellerindeki bilgilerin sadece bir kısmı. Bu bilgileri gizli hâle getirmelerinin sebebi en başta, İsrailoğullarından olan kendi tebaalarını kaybetmemek olsa gerek.

Dipnotlar

1) Galatyalılar 4:1-2

2) Kur'ân-ı Kerîm, Enbiyâ, 107

3) Ali Ünal meâli

4) Kur'ân-ı Kerîm, En'am, 20

(Bu notun sonrasını okumak için tıklayınız: Hz. İsa Notları - 15)

Hz. İsa Notları - 13

(Bu notun öncesini okumak için tıklayınız: Hz. İsa Notları - 12)

Yahudi Padişahın Yardımcısı Pavlus

Mevlânâ Celâleddin Rumî Hazretleri, Taassup Yüzünden Hıristiyanları Öldüren Yahudi Padişahın Hikayesi'nde İsevileri katleden bir Yahudi padişahtan ve bu padişahın yardımcısından bahsediyor. Pavlus'un mektuplarında geçen iyi ve kötü öğütleri, doğru ve yanlış akideleri bir arada değerlendirdiğimizde, Mevlânâ Hazretlerinin bahsettiği fitneci vezirin yaptıklarına tarihte Pavlus'tan daha çok uyan bir kişi olmadığını görebilirsiniz. Burada hikayedeki "vezir" kelimesinden resmî anlamda bir vezîri değil, bir baş yardımcıyı anlamak gerektiğini düşünüyorum.

Pavlus’un Getirdikleri ve Savundukları	Kaynaklar	Örnek Metin	Açıklamalar
Hz. İsa Mesih’e Allah’ın oğlu vasfı atfedilmesini destekliyor	Romalılar 1:3;   1:4; 1:9; 8:3	Romalılar 1:1-7: “İsa Mesih’in kulu, resul olmağa davet olunup Allahın inciline tahsis edilmiş olan Pavlus, peygamberleri vasıtası ile mukaddes kitaplarda evelce vadettiği o incil, bedene göre Davud zürriyetinden doğmuş, kudsiyet ruhuna göre ölülerden kıyam ile kudretle Allahın Oğlu ilân edilmiş olan kendi Oğlu Rabbimiz İsa Mesih hakkındadır; aralarında İsa Mesihin davetlileri bulunduğunuz bütün milletlerde, onun ismi için imana itaat olunmak üzre, kendi vasıtası ile inayet ve risalet aldık. Romada bulunan mukaddes olmağa davet edilmiş Allahın bütün sevgililerine, size Babamız Allah ve Rab İsa Mesihten inayet ve selâmet olsun.”	Allâh-u Teâlâ ise Kehf: 1-5’te şöyle buyurmaktadır: “Bütün hamd Allah’a mahsustur ki, kulu (Muhammed)’e Kitabı indirdi ve onda hiçbir çarpıklık, tutarsızlık ve çelişkiye yol vermedi. Her bakımdan dosdoğru bir kitap olarak indirdi; ta ki, kâfir ve müşrikleri Kendi nezdinde onlar için hazırladığı çok çetin bir azapla uyarsın ve imanlarının istikametinde sağlam, yerinde, doğru ve ıslaha dönük işler yapan mü’minlere ise onlar için çok güzel bir mükâfat (Cennet) olduğu müjdesini versin, hem de, orada ebedî kalmak üzere. Ve, “Allah çocuk edindi!” diyenleri de uyarsın. (“Allah çocuk edindi” iddiasında bulunanların) ne kendilerinin bu hususta dayandıkları kesin bir bilgi vardır, ne de aynı iddiayı taşıyan babalarının ve atalarının. Ağızlarından çıkan o söz ne kadar da korkunç! Onlar, başka değil, ancak yalan söylüyorlar.”
Kefâret akîdesini icad ediyor	Romalılar 5:6-11,  1. Timoteyus 2:5-7	Romalılar, 5:6-11: “Çünkü biz henüz zayıf iken, muayyen zamanında Mesih fasıklar için öldü. Zira bir kimse salih için güç ölür, fakat iyi bir adam için belki biri ölmeğe bile cesaret eder. Fakat Allah bize olan kendi sevgisini bununla ispat ediyor ki, biz henüz günahkârlar iken, Mesih bizim için öldü. İmdi onun kanı ile şimdi salih sayılmış olarak, onun vasıtası ile gazaptan daha ziyade kurtulacağız. Zira eğer düşman iken, Oğlunun ölümü vasıtası ile Allah ile barıştıksa, barışmış olarak onun hayatı ile daha ziyade kurtulacağız; ve yalnız bu değil, fakat kendi vasıtası ile şimdi barışmaya nail olduğumuz Rabbimiz İsa Mesih vasıtası ile Allah ile de övünürüz.”	Allâh-u Teâlâ ise Zümer: 7’de şöyle buyurmaktadır: “Eğer O’nunla ilgili bütün bu gerçeklerin üstünü örtüp küfre sapıyorsanız, bilin ki Allah, sizden mutlak manâda bağımsızdır ve hiçbir şekilde size de, inanmanıza da ihtiyacı yoktur. Şu kadar ki O, kulları için nankörlük ve küfürden razı olmaz; eğer şükredip iman ederseniz, O sizin hakkınızda bundan razı olur. Ve hiç kimse, bir başkasının günah yükünü çekmez ve başkasının günahıyla yargılanmaz. Neticede Rabbinizedir hepinizin dönüşü ve O, (dünyada) neyi ve ne maksatla yapıyor idiyseniz, bunların ne manâya gelip, ne netice verdiğini size bildirecek ve her birinden sizi hesaba çekecektir. Hiç şüphesiz O, sînelerin özünü, onlarda saklı tutulan bütün sırları hakkıyla bilendir.”
Erkeklerin sünnet olma zorunluluğunu ilgâ ediyor	1. Korintliler 7:17-20, Romalılar 2:25-28; 3:30; 4:9-12	1. Korintliler, 7: 17-20: “Ancak Rab herkese nasıl tevzi etti ise, Allah herkesi nasıl çağırdı ise, öylece yürüsün. Ve bütün kiliselerde böylece tenbih ediyorum. Bir adam sünnetli iken çağırıldı mı? Sünnetsiz olmasın. Bir adam sünnetsizlikte mi çağırıldı? Sünnet olmasın. Sünnetlilik bir şey değildir, ve sünnetsizlik bir sey değildir; fakat Allahın emirlerinin tutulması. Herkes çağırıldığı halde kalsın.”	Ebû Hüreyre’nin radıyallâhu anh naklettiğine Rasûlullah şöyle buyurdu: “Beş şey fıtrattandır, avret yerlerini tıraş etmek, erkeklerin sünnet (hitan) olması, bıyığın fazlasını tıraş etmek, koltuk altlarını tıraş etmek ve tırnakları kesmek” Rasûlullah Efendimizin “fıtrattandır” demesinden, önceki bütün peygamberlerin de bu beş şeyi emrettiğini anlayabiliriz. Zîrâ “fıtrat” kelimesi, bizi Hz. Âdem’in   şeriatına kadar götürmektedir. Bu durumda, Hz. Îsâ’nın Pavlus’un iddia ettiği gibi ona görünüp, sünnet olmayı (hitanı) ilgâ ettiği iddiası, Pavlus’un îcad ettiği bir yalandır.
İsevî dinî hukukunu ilgâ ediyor ve her yiyeceği helâl sayıyor. Burada “her yiyecek” tabirinden domuz, leş, akla gelebilecek her türlü hayvan etini ve kanını anlayabilirsiniz. Koloseliler 2:20-23'te görüldüğü gibi, Pavlus, Hristiyanlığı mutlak ibâhîliğe dönüştürmüştür. Her şeye cevaz vermektedir. Bunun dayanağı da Çarmıh ve Kefâret Akîdesi olup, o da Pavlus'un îcâdıdır.	Romalılar 3:19-31; 4:13-17; 6. bâbın tamâmı; 7:4-25,  1. Timoteyus 4:1-5,  Koloseliler 2:20-23	Koloseliler 2:20-23: "Mesih ile birlikte ölüp dünyânın temel ilkelerinden kurtulduğunuza göre, neden hâlâ dünyâya âitmiş gibi onun kurallarına uyasınız ki! Şunu tutma, şunu tatma, şuna dokunma! Kullanmakla tükenmeye mahkûm bu şeyler tamâmen insanların îcâd ettiği kurallardır. Böyle kurallarda görünüşte bir bilgelik, bir kendinden menkûl ibâdet duygusu, zorlama ile yapılan kendini alçaltma ve bedene çile çektirme özellikleri bulunsa da, bedenin şehevî tutkularını dizginlemede bunların hiçbir faydası yoktur."	Pavlus'un ibâhîliğie mukâbil Allâh-u Teâlâ Kehf 28'de şöyle buyurmaktadır: "Sen de sabah akşam O'nun rızasını isteyerek Rablerine dua edenlerle birlikte sabret. Dünya hayatının aldatıcı süsünü isteyerek gözlerini onlardan kaydırma. Kalbini bizi zikretmekten gaflete düşürdüğümüz, kendi istek ve tutkularına uyan ve işinde aşırılığa gidene itaat etme."
Münâfıklığını savunuyor	1. Korintliler 9:19-23	1. Korintliler, 9:19-23: “Çünkü herkesten azatken, daha çok adam kazanayım diye, kendimi herkese köle ettim. Ve Yahudileri kazanayım diye Yahudilere Yahudi gibi davrandım; kendim şeriat altında olmadığım halde, şeriat altında olanları kazanayım diye şeriat altında olanlara şeriat altında gibi davrandım; Allaha karşı şeriati olmıyanlardan değil, ancak Mesihin şeriati altında olarak şeriati olmıyanları kazanayım diye, şeriati olmıyanlara şeriati olmıyan gibi davrandım. Zayıfları   kazanayım diye zayıflara zayıf oldum; her suretle bazılarını kurtarayım diye herkese her şey oldum. Ve hepsini incil için yapıyorum, ta ki onda hissedar olayım.”
Pavlus'un kendi Hristiyanlığını yaydığı dönemde hakikî Îsevîler de hakikî İsevîliği yaymaya çalışıyorlardı. Pavlus mektuplarında, onları sahte elçiler olarak yansıtıyor. Onun mektuplarını okuduğunuzda Pavlus'un onlara düşmanlık gösterdiğini görebilirsiniz. Pavlus'un yaydığı Hristiyanlık hakîkatte şirk olduğuna göre, onun sahte elçiler dediği ve aleyhlerinde mücâdele ettiği elçilerin de hakikî muvahhid İsevîliği yaymaya çalıştığı sonucuna ulaşabiliriz.	Romalılar 3:8,  1. Timoteyus 1:3-7; 6:3-5; 6:20-21	1. Timoteyus 1:3-7: “Ben Makedonya'ya giderken sana rica ettiğim gibi, Efes'te kal ve bazı kişilerin farklı öğretiler yaymamalarını, efsanelerle ve sonu gelmeyen soyağaçlarıyla uğraşmamalarını buyur. Bu şeyler, imana dayanan Tanrısal düzene hizmet etmekten çok, tartışmalara neden olur. Bu buyruğun amacı, pak yürekten, temiz vicdandan ve içten imandan doğan sevgiyi uyandırmaktır. Bazı kişiler bunlardan sapmış ve boş konuşmalara dalmışlardır.”  1. Timoteyus 4:1-3’te okuduğunuzda Pavlus’un, ruhbaniyeti iyi niyetle icad eden İsevileri nasıl tasvir ettiğini görebilirsiniz. O şöyle diyor: “Ruh açıkça diyor ki, sonraki zamanlarda bazıları imandan dönecek. Vicdanları âdeta kızgın bir demirle dağlanmış olan yalancıların ikiyüzlülüğü nedeniyle aldatıcı ruhlara ve cinlerin öğretilerine kulak verecekler. Bu yalancılar evlenmeyi yasaklayacak, Tanrı'nın, iman eden ve gerçeği bilenlerin şükranla yemesi için yarattığı yiyeceklerden çekinmek gerektiğini buyuracaklar.”	Soyağaçları konusunda insanları uyarmasının sebebi, soyağaçlarının, Hz. İsa’nın aslında Pavlus’tan dört asır önce yaşadığını ortaya çıkarması olmalı. Herod ve Pavlik Kiliselerin kurucuları bu   soyağaçlarını yok ettiği için, Hz. İsa’nın gerçek soyağacına en yakın soyağacı rivayetleri bugün İslami kaynaklarda yer alıyor. Pavlus, sahte olduklarını savunduğu elçilerin ne mesajlar yaydıklarının ayrıntısına girmiyor. Bunun altındaki saikin, bir gün Pavlus'un düşmanı olan elçilerin yaydığı mesajın Pavlikler tarafından yok edileceğini ve yok etmek istediği mesajları kendi mektuplarıyla gelecek nesillere taşımama niyeti olduğunu tahmin edebiliriz. Başarıya ulaşmış bir saik. Allah-u Teâlâ, Hadid 27’de, ruhbâniyeti icad edenlerin hakikî İsevîler olduğunu ve bunu iyi niyetle yaptıklarını ancak daha sonrakilerin yoldan çıktığını ve ruhbâniyetin kurallarına uymadığını bildirerek, Pavlus’un, ruhbaniyeti icad edenleri şeytan olarak göstermesini zımnen reddediyor.
Garip tavsiyeler	1. Timoteyus 5:23	1. Timoteyus, 5:23:“Artık sadece su içmekten vazgeç; miden ve sık sık baş gösteren   rahatsızlıkların için biraz da şarap iç.”

(Bu notun sonrasını okumak için tıklayınız: Hz. İsa Notları - 14)

Hz. İsa Notları - 12

(Bu notun öncesini okumak için tıklayınız: Hz. İsa Notları - 11)

Hz. Zekeriya'nın Babası

Tanah'a göre M.Ö. 5. asırda peygamberlik yapan Hz. Zekeriyâ'nın babasının adı Berahya idi. ¹ Ancak, Yahudi kaynaklarında, bu peygamber, Hz. Yahyâ'nın babası olan Hz. Zekeriyâ olarak geçmez. Yahudiler ve Hıristiyanlar, Hz. Yahyâ'nın babası olan Zekeriyâ'nın, Milattan önce birinci asırda yaşamış olduğunu kabûl ederler.

İslâm bilginleri de Hz. Yahyâ'nın babası olan Zekeriyâ'nın babasının adını Berahya olarak nakleder.² Taberi, Milletler ve Hükümdarlar Tarihi'nde, ilk önce Hz. Yahyâ'nın baba tarafından dedesinin adını Berahya (Berhiye)³ olarak zikrediyor.⁴ Ancak, Hz. Yahya'nın şeceresini verirken, baba tarafından dedesinin adı İddo (Edi)³ olarak naklediliyor.⁵ Yahudilerin aslî dînî kitabı Tanah, asırlar boyunca çok tahrifata uğradığı için İslâmî bir inceleme yaparken eski zamanlardaki Yahudilerden kalan hiçbir bilgiye güvenemeyiz. Dolayısıyla, Berahya oğlu Zekeriya ile İddo oğlu Zekeriya'nın⁶ aslında aynı kişi olduğunu, İslami kaynaklar göz önüne alındığında, Edi ve Berahya isimlerinden birisinin aynı zâtın ikinci adı olduğunu ihtimâl dâhilinde bulundurmalıyız.  

Tanah'a göre, Hz. Zekeriya aleyhisselâm I. Dârâ'nın (I. Darius'un) zamânında (M.Ö. 522-486) nübüvvet görevine başlamıştı¹ ve I. Artaserhas zamânında (M.Ö. 465-424) bile hayatta ve nübüvvet görevini yapmaya devâm ediyordu⁷. İslâm bilginlerinin rivâyetleri göz önüne alındığında, Hz. Zekeriyâ'nın bu kadar uzun zaman görev yapması mümkün. O, Hz. Yahyâ ile müjdelendiğinde, 92, 99 ya da 120 yaşında idi⁸. Bu durumda, Hz. Zekeriyâ'nın II. Dârâ (II. Darius) devrinde de peygamberlik görevine devâm etmiş olması mümkün görünüyor. Bu kronolojik yerleştirmeye göre de  Hz. Yahyâ ve Hz. Îsâ aleyhimüsselâm, ehl-i tahkik İmâm-ı Rabbânî Hazretlerinin haber verdiği gibi, Eflâtun'un yetişkinliği zamânında dünyâdaydılar ve nübüvvet ve risâlet görevlerini yerine getirdikten sonra birisi şehit edildi, diğeri de göğe yükseltildi. (M.Ö. 400-350 civârı). Bununla birlikte, Tanah'taki Zekeriya kitabında geçen "Darius'un ikinci yılında" sözünün, gerçekleri gizlemek için "İkinci Darius'un hükümdarlığında" anlamında bir kelime oyunu olabileceğini de göz önünde bulundurmak gerekir. Mâide 13'te husûsiyetle elimizdeki muharref Kutsal Kitap'ın yazarları için zikredilmiş olan "Onlar, kelimeleri konuldukları yerlerden saptırırlar" cümlesini hatırda tutmamız gerekir. 

İmâm-ı Rabbânî'nin doğru haber verdiğine Kuran-ı Kerim'de de apaçık bir İslâmî delil var. Meryem sûresinde Allâh-u Teâlâ şöyle buyuruyor:

يَا زَكَرِيَّا إِنَّا نُبَشِّرُكَ بِغُلَامٍ اسْمُهُ يَحْيَى لَمْ نَجْعَل لَّهُ مِن قَبْلُ سَمِيًّا

"(Allah, şöyle dedi:) 'Ey Zekeriyya! Haberin olsun ki biz sana Yahya adlı bir oğul müjdeliyoruz. Daha önce onun adını kimseye vermedik.' "⁹

Bu hakikat ışığında, târihteki gerçek Hz. Yahyâ'yı aleyhisselâm arayabiliriz. Hz. Yahyâ'dan önce yaşamış bir Yahyâ'nın var olduğuna dâir hiçbir târihî belgenin olmaması gerekir. 

Hakikî Yohanan 

Hz. Yahyâ'nın adı İbrânice Yohanan ( יוֹחָנָן ). Nehemya'da ve Elefantin Papirüsleri'nde zikredilen bir Yohanan'ın hayatı Hz. Zekeriya'nın hayatından sonraya denk geliyor ve Hz. Zekeriya'nın yaklaşık bir asır yaşadığı ve onun ömrünün sonlarında Hz. Yahya'nın dünyâya geldiği hatırlandığında, Tanah'taki Zekeriya kitabında bahsedilen Peygamber Zekeriya ile Başrahip Yohanan'ın, Meryem sûresinde zikredilen Hz. Zekeriya ve Hz. Yahya olduğunu kabûl edebiliriz. Babil sürgününden sonra İkinci Tapınak Dönemi'nde, yaklaşık M.Ö. 400lerin sonu ile 300lerin başlarında Başrâhip Yohanan, İsrailoğullarına başrâhiplik yaptı.

¹⁰ Meryem sûresinin 7. âyetini rehber edindiğimizde, Allâh-u Teâlâ'nın Kur'an'da Hz. Zekeriyâ'ya müjdelediği Hz. Yahyâ bu zât (Başrahip Yohanan) olmalıdır, zîrâ Yohanan'dan önce bir de Zekeriya bin Berahya'nın yaşamış olması gerekir, Meryem 7 ışığında Hz. Zekeriya bin Berahya'dan önceki bütün Yohananların tahrifat olduğunu kabûl edebiliriz.

Hayâlî Yohananlar 

Tanah'ta, II. Artaserhas (Erces) zamânında yaşayan Yohanan'dan daha önce yaşadığı rivâyet edilen başka bir Yohanan daha var. Yeremya kitabında anılan, daha eski dönemde yaşamış bir Yohanan'ın babasının adı Karya (קָרֵחַ) olarak zikrediliyor.¹¹ Ancak kronolojik olarak bu zât, Hz. Zekeriyâ'dan en az yarım asır önce yaşayıp vefat etmiş. Halbûki, Meryem 7'ye göre, Hz. Yahyâ'dan önce bir Yahyâ yaşamış olamaz. 

أَفَغَيْرَ اللّهِ أَبْتَغِي حَكَمًا وَهُوَ الَّذِي أَنَزَلَ إِلَيْكُمُ الْكِتَابَ مُفَصَّلاً وَالَّذِينَ آتَيْنَاهُمُ الْكِتَابَ يَعْلَمُونَ أَنَّهُ مُنَزَّلٌ مِّن رَّبِّكَ بِالْحَقِّ فَلاَ تَكُونَنَّ مِنَ الْمُمْتَرِينَ

"De ki: “Bu Kitâb'ı, içinde neyin hak ve doğru, neyin bâtıl ve yanlış olduğu apaçık ortaya konmuş bir hâlde indiren O iken, ben Allah’tan başka bir hüküm koyucu (ve hak ile bâtıl, doğru ile yanlış arasında) hüküm verici mi arayacakmışım?” Daha önce kendilerine Kitap verdiğimiz (Yahudi ve Hırıstiyan âlimleri de) bilirler ki o, Rabbin katından gerçeğin ta kendisi olarak fasıl fasıl indirilmektedir. Dolayısıyla, (yolunun doğruluğuna) olan şüpheden uzak inanç ve itimadında devam et."¹²

Bu durumda, şu netîceyle karşılaşıyoruz; Yahudilerin Tanah'ta Hz. Zekeriya'nın (İbranice זְכַרְיָה Zekarya) adı üzerinde tahrifat yapıp onu, Tanah'ın bâzı cümlelerinde Karya (קָרֵחַ) hâline getirmeleri hakîkati (bir telâffuz oyunu). Böylece Hz. Yahyâ ile Hz. Zekeriyâ Tanah'ta birbirinden kopuk hâle getiriliyorlar, Karya ile Zekarya aslında aynı kişi iken, Karya'yı, Hz. Zekeriya'dan yaklaşık bir asır önce yaşamış birisi ve o zamanki hayâli Yohanan'ın babası hâline getiriyorlar. Allâh-u Teâla, Âl-i İmran sûresinin 71. âyetinde, tahrifçiler hakkında şöyle buyuruyor:

يَا أَهْلَ الْكِتَابِ لِمَ تَلْبِسُونَ الْحَقَّ بِالْبَاطِلِ وَتَكْتُمُونَ الْحَقَّ وَأَنتُمْ تَعْلَمُونَ

"Ey Kitap ehli! Niçin hakkı batılla karıştırıyor ve bile bile gerçeği gizliyorsunuz?"¹³

Yine Allâh-u Teâla, Yahudiler hakkında şöyle buyuruyor:

فَبِمَا نَقْضِهِم مِّيثَاقَهُمْ لَعنَّاهُمْ وَجَعَلْنَا قُلُوبَهُمْ قَاسِيَةً يُحَرِّفُونَ الْكَلِمَ عَن مَّوَاضِعِهِ وَنَسُواْ حَظًّا مِّمَّا ذُكِّرُواْ بِهِ وَلاَ تَزَالُ تَطَّلِعُ عَلَىَ خَآئِنَةٍ مِّنْهُمْ إِلاَّ قَلِيلاً مِّنْهُمُ فَاعْفُ عَنْهُمْ وَاصْفَحْ إِنَّ اللّهَ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ

"Sözleşmelerini bozmaları nedeniyle, onları lanetledik ve kalplerini kaskatı kıldık. Onlar, kelimeleri konuldukları yerlerden saptırırlar. (Sık sık) Kendilerine hatırlatılan şeyden (yararlanıp) pay almayı unuttular. İçlerinden birazı dışında, onlardan sürekli ihanet görür durursun. Yine de onları affet, aldırış etme. Şüphesiz Allah, iyilik yapanları sever."¹⁴

Hıristiyan dünyâsı, Yahudi bilginlerinin hakikati gizleme geleneğinin kurbanı olarak Hz. Îsâ'nın Roma İmparatorluğu topraklarında Augustus ve Tiberius zamânında yaşadığını zannediyor ve Hz. Îsâ'nın hiç yaşamadığını veyâ silik bir figür olduğunu savunan inkârcılara karşı tarihsel kanıt arıyor fakat bulamıyorlar. 

Dipnotlar

1) Tanah, "Zekeriya", 1:1 

2) Âsım Köksal, Peygamberler Târihi, "Zekeriyyâ ve Yahyâ aleyhisselâmlar"  Ayrıca bkz. Yâkubî, Tarih c.1, s.68 

3) İbranice isimler, İslami bilginler tarafından uyarlanırken biraz Arapça'nın ve Farsça'nın mecbur bırakmasıyla değişikliğe uğramış. Bu yüzden, Edi'nin İddo ile aynı kişi, Berahya'nın da Berhiye ile aynı kişi olduğunu düşünebiliriz. Ayrıca, Taberi'nin eserinde Berhiye olarak zikredilen Hz. Zekeriya'nın babası, Yakubî'nin eserinde Berahya olarak zikrediliyor. Dolayısıyla Berhiye ile Berahya aynı zât. Bu zât Hz. Yahyâ'nın baba tarafından dedesi.

4) Taberi; Milletler ve Hükümdarlar Tarihi, c. III; s. 848

5) Taberi; Milletler ve Hükümdarlar Tarihi, c. III; s. 858

6) Tanah, Ezra, 5:1

7) Tanah, Ezra, 6:14

8) Âsım Köksal, Peygamberler Târihi, "Zekeriyyâ ve Yahyâ aleyhisselâmlar" Ayrıca bkz. Sâlebî, Arâis s.375; İbn-i Esîr, Kâmil c.1, s.300

9) Kur'ân-ı Kerîm, Meryem, 7 

10) Tanah, Nehemya, 12:22-23 

11) Tanah, Yeremya, 40:8; 40:13; 40:15-16; 42:8 

12) Kur'an-ı Kerim, Ali Ünal meâli, Enam: 114

13) Kur'an-ı Kerim, Âl-i İmran: 71

14) Kur'an-ı Kerim, Ali Bulaç meâli, Mâide: 13

Bibliyografya

♦ 

Taberi; Milletler ve Hükümdarlar Tarihi, c. III; çev. Zâkir Kadirî Ugan, Ahmet Temir; MEB Yayınları: 2207; İstanbul:1991

(Bu notun devamını okumak için tıklayınız: Hz. İsa Notları - 13)